اهم اهم

راستیتش نمی‌دونم چی بگم ، یا بهتره بگم نمی‌دونم چه جوری بگم . تا پستی دیگر بدرود .

سلام

سلام ، من خوب نیستم ، شما خوبین ؟

پله برقی

هرسری که روی پله وایسادم ، یهو با خودم می‌گم چرا وایسادی ؟ چرا یه جوری رفتار می‌کنی انگار کلی وقت داری؟ و بعد شروع می‌کنم به بالا رفتن از پله برقی .

پست صد و هجدهم

می‌خواستم بگم از نتایحی که بهش رسیدم اینه عاشق شدن اتفاقیه که احتمالا هیچوقت برای نمیوفته . چرا؟ خوب چون زندگی بهم یاد داده نه تنها به آدمایی که تازه وارد زندگیم شدن اعتما نکنم ، بلکه به آدم های قدیمی زندگیمی هم اعتماد نکنم! کلا از مشکل اعتماد رنج می‌برم به سختی می‌تونم‌به کسی  اعتماد کنم . یه آدمی مثل من رو در نظر بگیرید ، که نه تنها به سختی با کسی دوست میشه ، بلکه به دوست هاش هم به سختی اعتماد می‌کنه . و چی از عشق مهم تر ! چه طور میشه من یکی رو پیدا کنم‌که اینقدر بهش اعتماد کنم که بتونم قلبمو به روش باز کنم بدون ترس عاشقش بشم؟ واقعا اون روز خیلی دور واسم به نظر می‌رسه ! 

دیگه بسه

بعضی موقع ها با خودم می‌گم به اندازه ی کافی ناراحتی کشیدی و اشک ریختی ، دیگه بسه دیگه محمد ! 

خسته‌امم

یه بهتره بگم ترسیده‌م ، و سرگردان . نمی‌دونم دارم چی کار می‌کنم فقط می‌دونم راهی که دارم می‌رم اشتباهه آخرش فقط خودمو بیشتر ناراحت می‌کنم . راستش از دوران دبیرستان آرزو داشتم یه برادر داشتم . کاش یه برادر بزرگتر ، یا یه  همچین شخصیتی تو زندگیم بود که من بهش اعتماد کامل داشتم . که می‌تونستم واسش  سفره ی دلمو باز کنم و اونم می‌گفت من حواسم بهت هست غمت نباشه . اما من تنهام با خودم ، با خود ترسوی بی اراده‌م . از فردا می‌ترسم ، مثل آمپولی که می‌دونی اگه بزنی بعدش حالت خوب میشه اما اینقدر می‌ترسی که هیچوقت نزدیکشم نمی‌ری. خسته‌م ، می‌ترسم ، و از همه بدتر فکرای

 

دیگه حال ندارم بنویسم. شاید بعدا آپدیت کردم. 

پست نمی‌دونم چندمم

می‌خوام بگم نظر دادن راجب انسان ها خیلی کار راحتیه و گویا این طرز فکر که (( من آدم هارو می‌شناسم ) آرامش خاصی به بعضیا می‌ده . بیشترا واسه خودشون آدم هارو دسته بندی می‌کنن تو ذهنشون ، بعضیا با قومیت ، بعضیا با ملیت ، بعضیا با شهر ، یه عده با ماه تولد و ... . خلاصه هر کی واسه خودش یه معیار آدم شناسی داره ! اما سوالی که ذهنمو درگیر کرده اینه که چرا ما اینقدر داریم دیگران رو بشناسیم ؟ و اینکه نصف اونقدری که دیگران رو نگاه می‌کنیم ، خودمون رو برانداز کردیم تاحالا؟ تا حالا به خودتون نگاه کردین تا سعی کنید خودتون رو بیشتر بشناسین ؟ 

می‌خوام انسان شناسی به اندازه ی خودش پیچیده هست اما چیزی که واسه من جالب تره خود شناسیه ‌. از نتایجی که بهش رسیدم اینه که ما با اون جیزی که فکر می‌کنیم هستیم خیلی فرق داریم .  اونطوری که فکر می‌کنیم در بعضی شرایط ها عکس العمل نشون خواهیم داد  نیستیم . گاهی فقط کافیه که در موقیعتش قرار بگیریم ،  بعد از یه تصمیم اشتباه و زیر پا گذاشتن تصویری که از خودمون داشتیم ، یهو به خودمون میایم و می‌بینیم دقیقا به اون آدمی تبدیل شدیم که ازش فراری بودیم . می‌خوام بگم حتی به خود آدم هم اعتمادی نیست ، حتی خودمون رو نمی‌تونیم درست بشناسیم ، اونوقت هنوز با دیدت بعضی جیزا از بقیه سوپرایز می‌شیم !

پ.ن: باور کنید خودمم نمی‌دونم حرف حساب این پست چیه.

 

 

 

 

همممممم

می‌خوام بگم  که چیزی نمی‌خوام بگم .

قلعه ی شنی

حس اون بچه ای رو دارم که با کلی ذوق و شوق ، یه قلعه شنی خیلی بزرگ ساخته . کلی وقت و انرژی و عشق ریخته پای اثر هنریش ، و ذره ذره ی کارش رو با حوصله و اشتیاق انجام داده . اما وسطای راه متوجه میشه که پایه های قلعه رو کج ساخته ، واسه همین امکانش هست هر لحظه قلعه خراب بشه . بعد از اون همه ی قدم هاش رو آهسته آهسته بر‌می‌داره ، اما به این نتیجه می‌رسه که باید به جیزی که ساخته اعتماد کنه چون راه برگشتی وجود نداره . با ساختن ادامه می‌ده و درست وقتی فکر می‌کنه قلعه دیکه داره کامل میشه ، یهو قلعه خراب میشه ! نه یه ذرش ، نه یه تیکه‌ش ، بلکه از سر تا پاش ‌ . جوری که دیگه هیچ امیدی به تعمیرش نیست .

چراغی که هیچوقت روشن نشد

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید