MyAbsurdThoughts

بگذارید در اولین نوشته ام برایتان بگویم که چگونه کار منی که نوشتن همیشه برایم از سخت ترین کار ها بود اکنون به وبلاگ نویسی رسیده است. همیشه نیاز داشته ام که چیزی در ذهنم داشته باشم که بتوانم ذهنم را درگیرش کنم و شب و روز به آن فکر کنم. البته تازگی به این موضوع پی برده ام و قبلا این اتفاق همیشه به صورت ناخودآگاه رخ میداد. چیز های زیادی بوده اند که برای مدتی ذهن من را به شدت درگیر کرده اند ، مانند بازی ها ، انیمه و مانگا ، دین و مذهب ، فیلم و باشگاه و بسیاری چیزی های دیگر که برای مدت خاصی مدام در حال فکر کردن به آن ها بوده ام. برای مدتی بسیار در ذهنم پر رنگ بوده اند اما با گذشت زمان اهمیت آن ها برایم کمتر و کمتر شده. بعضی هایشان که دیگر اصلا برایم مهم نیستند اما بعضی هایشان بعد از گذشت مدت ها همچنان برایم جذاب هستند و ذهنم را بسیار درگیر می‌کنند .اما بوده اند زمان هایی که ذهنم کاملا خالی بوده است ، آن موقع است که تبدیل به آدمی بداخلاق و بی حوصله می شوم ، ذهنم به بیراهه می‌رود و پوچی دنیا بر من غلبه می‌کند! فکر کنم با همین توضیحات بتوانید حدس بزنید که احتمالا یه روز که بسیار بی حوصله بودم ، از روی ناچاری شروع به نوشتن کردم و نوشتن را بسیار جالب و سرگرم‌کننده یافتم. چند هفته پیش که برای اولین بار چیزی نوشتم ، تا ساعتی از بعد احساش آرامش خاصی می‌کردم . همان موقع بود که این فکر به ذهنم رسید که اگر نوشتن می‌تواند اینقدر آرامش بخش و لذت بخش باشد ، چرا نباید به این کار ادامه بدهم ؟
البته این که چرا در اوج بی‌کاری و بی‌حوصلگی ذهنم به سمت نوشتن و نه هر کار دیگری رفت هم دلیل دارد(؟) . بگذارید از تجربه چند هفتگی ام در نوشتن برایتان بگویم .اولین چیزی که فهمیدم این بود که هرکس چه حسی به نوشته هایش دارد و نوشته ها تا چه حد می‌توانند آینه ی ناخودآگاه من باشند. دومین چیزی که فهمیدم این بود هرگز سعی نکنم مطالبم را برای کسی بخوانم و از آن ها نظر بخواهم. سومین چیزی هم که فهمیدم این بود که هرگز به کسی نگویم فلان متن و نوشته ات را دوستش نداشتم .
و اینکه امید‌وارم بدانید برای کسی که هیچ‌وقت هیچ متن یا نوشته ای از خودش ننوشته ، داشتن غلط املایی و نگارشی عادی است. فکر کنم‌همین قدر برای پست اول کافی باشد ، بعدا باز هم برایتان از خودم می‌گویم.