آی دونت نو

بعضیا میگن زندگی همیشه چیز های قشنگش رو وقتی انتظارش رو نداری سر راهت قرار میده . اما همین چیزهای قشنگ بعضی موقع ها میتونن تبدیل به سوهان روح ادم بشن . کسی که همیشه تو تنهایی زندگی کنه هیچوقت از تنها بودن گله نمیکنه . اما فرض کنید یه نفر وارد زندگیش نیشه که بدون هیچ تلاشی تنهایی اون ادم رو ازش مییگیره  ، همیشه کنارشه و باعث خوشحالی حال‌خوبش میشه ، بدون اینکه هیچ تلاشی کنه یا اینکه عمدا این کار هارو کرده باشه . فقط و فقط بودنش باعث عوض شدن زندگی یه نفر میشه ، اما خب به چه قیمتی؟ به این قیمت اون ادم تنهای خوشحال میدونه که یه روزی از همین روزا دوباره قراره تنها بشه و زندگیش به تاریکی قبل بشه . یه حسی تو این مایع ها که از غار بیرون بیای و ناگهان یه قلعه ی خیلی بزرگ و مجلل و رویایی پیدا کنی برای زندگی کردن ، اما میدونی که اون قلعه مال تو نیست و هروقت که صاحبش بیاد تورو با لگد میندازن بیرون . یا اینکه یهو بهت یه آیفون ۱۳ پرومکس بدن ، اما هیچوقت رمزش رو ندونی و نتونی ازش استفاده کنی . یا اینکه یه لامبورگینی تو حیاط خونتون پارکه ، اما تو کلیدش رو نداری و هیچوقت نمیتونی ازش استفاده کنی . یا شاید حتی اینکه خفن ترین و پیشرفته ترین تلویزیون سه بعدی دنیا رو داری ولی عینک هاش رو نداری تا ازش درست استفاده کنی . اون حس رو مخی که ناب ترین شراب دنیا توی دستاته ولی هیچوقت قرار نیست مزه‌ش رو بچشی . یا اینکه خوش بو ترین گل دنیا جلوی صورتته اما اجازه نداری ماسکتو برداری و بوش کنی ، قشنگ ترین لباس دنیا رو داری اما نباید هیچوقت بپوشیش . احساس میکنم همه چی جلوی چشمامه ولی نباید چشممو باز کنم ، اخساس میکنم همه چی تو دستمه اما اجازه ندارم دستمو ببندمو بگیرمش ، احساس میکنم فقط یه قدم با پیدا کردن دلیل خوشحالیم فاصله دارم اما اجازه ندارم اون یه قدم رو بردارم . یه حسی که انگار فقط یه قدم تا کمال فاصله داری ، اما هیچوقت نباید اون یه قدم رو برداری ...