نمایشنامه

یکی از سوالاتی که بعضی موقع ها از خودم می پرسم اینه که من آدم‌ تنهایی هستم یا نه ؟ راستش اگه بگم تنهام نامردیه ، اما در عین حال نمی تونم بگم تنها نیستم . من دوست صمیمی کم ندارم ، بیشترشون‌دوستای دوران دبیرستان هستن و حتی یکیشون از دوران راهنمایی . دوست شدن با آدما فقط در حد حرف زدن و خندیدن سخت نیست . اتفاقا راحت می تونم با بیشتر شخصیت ها کنار بیام و تحملشون کنم ! اما من دنبال دوست صمیمی یا معمولی نیستم .

اینطوری بگم ، زندگی من مثل یه نمایشنامه ی تک نفره می مونه . خودم با خودم کلنجار می رم ، خودم خودمو دوست دارم/ندارم ، خودم به خودم یاد می دم و خودمو نصیحت می کنم و دلداری می دم و... . وقتی حرف از دوست می زنم ، منظورم یه کسیه که اینقدر بشه بهش اعتماد داشت که بتونم این نمایش تک نفره رو دو نفره کنم ، یا حداقل یه تماشاچی پیدا کنم واسش ! شایدم حتی من بیخیاا این نمایش نامه ی حوصله سر بر شدم و این من بودم‌که به نمایش اون ملحق شدم ، کی چی‌میدونه !