زخم مرهم

زمانی بود که در تنهایی و ناامیدی به سر میبردم ،روز ها بی هدف می گذشتند و چندان هم از این وضع ناراضی نبودم. که روزی ناگهان متوجه شدم زاعده ای روی بدنم ظاهر شده است. ابتدا آن را جدی نگرفتم ، اما پس از مدتی سر باز کرد و شروع  به خون ریزی کرد.آن موقع بود که فهمیدم بر خلاف ظاهرش ، بسیار‌عمیق بوده است و تا مغز استخوانم را درگیر کرده .نمی دانستم که باید چه کار کنم ، هر روز منتظر بودم که خوب بشود . زخم آنقدر عمیق بود که می دانستم حتی با خوب شدندش جایش تا روی بدنم می ماند اما خوب مهم نبود ، فکر می کردم وقتی با ان زخم در آینه به خود نگاه کنم بسیار باحال و کول به نظر خواهم رسید. مدتی گذشت که متوجه شدم تمام فکر و ذکرم شده آن زخم . دیگر به ناامیدی فکر نمیکردم ، اوضاع تغییر کرده بود و فکر کردن‌به روزی که آن زخم خوب بشود ، به من امید و روحیه  میداد . روز ها گذشتند و من به آن زخم بسیار عادت کرده بودم. دیگر زخم داشت خوب میشد ، روز های آخر بود و من مضطرب بودم. نمیخواستم دوباره به روز های قبل بازگردم و فقط رد آن زخم بر روی بدنم بماند. این اولین بار بود که چنین زخمی در بدنم پیدا شده بود و احتمالا دیگر هم چنین زخمی نسیبم نمی شد.

عفونت زخم از بین رفته بود و دهانه ی آن بسته شده بود اما هنوز از درون کامل خوب نشده بود. تا اینکه روزی کاملا ناگهانی و فی البداهه فکری به ذهنم رسید. آب دهان خود را قورت دادم و عزمم را جزم کردم.انگشتانم را رو زخم گذاشتم و با ترس لرز فراوان شروع به فشار دادن کردم. ابتدا پشیمان شدم ، اما به دلیلی که نمی دانم چه بود ، همچنان ادامه دادم. کم کم ، زخم دهان باز کرد و دوباره شروع به خون ریزی کرد. دردی توئم با لذتی وصف نشدنی من را متقاعد کرد به کار خود ادامه دهم. انگشتان خود را با تمام قدرت فشار دادم تا جایی که برخورد انگشتانم با استخوانم را احساس کردم. زخم دوباره شروع به خون ریزی کرد حتی بدتر از روز اولی که دهان باز کرده بود. سپس او را یه حال خود رها کردم ، بدون هیچ گونه بخیه زدن ، ضد عفونی کردن یا مسکن خوردن و منتظر روزی نشستم تا خوب بشود.

مدت ها گذشته است زخم همچنان با من است. نمی دانم زخم تا کنون چند بار خوب شده اما چیزی که می دانم این است که الان به شدت در حال خون ریزی است.