سالی که بر من گذشت

سال قبل رو با کلی هدف شروع کردم . پارسال این موقع ها تو اوج انگیزه بودم ، انگیزه ای که هیچ وقت مثل اون رو احساس نکرده بودم . انگیزه ای که اینقدر بزرگ بود که وقتی از بین رفت بعد از نه ماه هنوز نتونستم خلاءش رو پر‌کنم.
اول از همه‌ می خوام از سگ هام‌بگم. همیشه عاشق سگ ها بودم و آرزوم بود بتونم روزی سگ نگه دارم. و با این طرز فکر وارد ساا ۹۶ شدم که امسال‌بالاخره به آرزوم می رسم. البته واقعا هم رسیدم و شرایط جوری شد که می تونستم سگ نگه دارم. و اینکه  تونشتم نه یکی بلکه دوتا شگ داشته باشم. اولش که خیلی رویایی بود . بهشون خیلی وابسته شده بودم ، خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر می کردم. تا حدی که بعضی موقع ها بقلشون میکردم و تو بک‌گراند آهنگ ملایم پلی  می کردم . چند بار اینقدر تو این حالت نشتم و نازشون کردم تا یکیشون خوابش برد. نتیجه ی این وابستگی این شد که فهمیدم هر دوتاشون مریضن ، یه مریضی ناعلاج به نام دیستمپر . یکیشون که ضعیف تر بود و نتونست دووم بیاره و مجبور شدم ببرمش دامپزشکی تا راحتش کنن. عصبی بودم و استرس داشتم. نمیدونستم چه حسی داره سگت رو جلوی چشمت بکشن. باید بگم‌که وحشتناک تر از اون چیزی بود که فکر‌می کردم. در حالی که از همون اول بغض کردم ، خیلی زود بغضم شکست و شروع کردم به گریه کردم و رفتم بیرون تو ماشین نشستم و گریه کردم.
اون‌یکی سگم یه مدت بعدش حالش خیلی بد شد ، فکر می کردم که دیر یا زود باید این رو هم ببرم دکتر او حتی فکر کردن بهش حالم و بد می کرد. اما بیماری رو رد کرد و زنده موند. اما دمریضی زخم خودشو زده بود و بدنش حسابی ضعیف شده بود و پاش هم تیک عصبی گرفته بود و لنگ‌میزد. اما مهم این بود که زنده مونده بود . البته نزدیک یک و نیم ماه بعدش یه مریضی دیگه گرفت . نباید می مرد اما چون دیستمپر حسابی ضعیفش کرده بود ، نتونست دووم بیاره و مرد . صبح جمعه بود که زود از خواب بیدار شدم تا ببینم حالش چه طوره که خبر بهم رسید که مرده. این بود تجربه نگه داری از سگ من در سال گذشته که خیلی خوشایند نبود .
چراش رو بیخیال شین اما یه سوالی که سال گذشته خیلی ذهن منو در گیر کرده بود این بود که آیا من واقعا عشق رو تجربه کرده ام یا نه ؟ منظورم از عشق یه کراش عادی یا دوست داشتن ساده نیست. نمی دونم احساسی که داشتم چی بود ، چون وقتی به بعضی چیزا فکر می کردم خیلی احمقانه و بچه گانه به نظر می رسید. واسه رسیدم به جواب ، سعی کردم سوال رو بشکنم و کوچیک ترش کنم . اول از همه من از چه جور آدمی خوشم میاد ؟ دوم اینکه فقط این که یه نفر فلان ویژگی ها رو داشته باشه کافیه ؟ چه جوری یه حس از دوست داشتن و احترام فرا تر میره و تبدیل به عشق میشه ؟ فرق بین دوست داشتن و عشق چیه ؟ همین چند روز پیش خیلی اتفاقی تونستم آخرین تیکه پازل رو هم اتفاقی پیدا کنم و و الان به طور قاطع و با اطمینان میی تونم جواب خودم رو بدم واقعا عشق رو تجربه کردم یا نه !

چیز های دیگه ای هم هستن که دوست دارم راجبشون بنویسم . مثلا اینکه چه طور پارسال چند نفری از چشمم افتادن ، این که خیلی از روز ها احساس تنهایی میکردم و کسی رو نداشتم باهاش درد و دل کنم ، چه طور بار ها احساس حماقت و تحقیر شدن بهم دست ، حس آزار دهنده ای که وقتی یه نفر که واست خیلی مهمه دلت رو میشکنه و عین خیالش و نیست حتی عذر خواهی هم نمی کنه ، این که غرق شدن بعضیا رو می دیدم و نمی تونستم کمکشون کنم ، اینکه منتظر معجزه باشی چه حسی داره ، اینکه چند ماه همش استرس و تپش قبل داشتم و چند کیلو کم‌کردم و خیلی چیزایه دیگه اما نمی تونم.

خلاصه هین که سال 96 سال بدی بود. و با وضعیت بدی وارد سال 97 شدم. و اینکه نمی دونم چرا فقط موقع هایی که حالم گرفته میام اینجا می نویسم. -_-

inner conflicts

الان حدود سی دقیقس که دارم می نویسم. اما همشو پاک کردم . دلم نیومد بعد اینهمه زحمت بدون پست گذاشتن این صحفه رو ببندم. -_-

climax

دارم به این نتیجه میرسم که همه داستان ها پایان ندارن . لازم نیست یه داستان حتما با یه نقطه ی اوج تموم بشه و پایان خوب و بد داشته باشه . بعضی داستان ها میتونن مثل بعضی آهنگ های قدیمی تموم بشن که آروم آروم صداشون کم میشه تا اینکه کلا قطع میشن. شاید داستان منم قراره اینجوری تموم شه ، کم کم محو میشه تا اینکه کلا تموم بشه.

Claymore

همیشه بر این باور بوده ام که هر اتفاقی که برایم بیفتد یا به هر جایی برسم تقصیر خودم است و خودم باید مسؤلیت زندگی خودم را قبول کنم. اگر روزی معتاد بشوم تقصیر خودم بوده و قهرمان المپیک هم بشوم همین طور. می توانم بگویم بدی این طرز فکر این است که مثل شمشیری دو لبه عمل میکند ، اگر از زندگی خود راضی هستید تبدیل به قهرمان زندگی خود می شوید . اما اگر ماننند من ، اوقات خود را با استرس بیهوده می گذرانید و نقص های زیادی در زندگی خود میبینید ، احتمالا به بزرگترین آنتوگونیست زندگی خود تبدیل خواهید شد.

شما بگین چی کار کنم؟

حس اون کسی رو دارم که میخواد از طبقه چهارم بپره پایین ، اما میترسه که به اندازه کافی ارتفاعش زیاد نباشه و فقط چند تا دیگه از استخون هاش بشکنن. میره طبقه هشتم ، ارتفاع به اندازه کافی زیاد هست اما باخودش میگه اگه این سری واقعا مردم چی ؟

می توانم بگویم تغییر کرده ام

امروز یکی از دوستانم به من زنگ زد و پیشنهاد انجام کاری را داد که در دوران دبیرستان همیشه راجبش رویا بافی میکردم.

می دانید به او چه گفتم ؟(( دیگه خیلی وقته تو فکر اینجور کارا نیستم)). و قطع کردم.

زخم مرهم

زمانی بود که در تنهایی و ناامیدی به سر میبردم ،روز ها بی هدف می گذشتند و چندان هم از این وضع ناراضی نبودم. که روزی ناگهان متوجه شدم زاعده ای روی بدنم ظاهر شده است. ابتدا آن را جدی نگرفتم ، اما پس از مدتی سر باز کرد و شروع  به خون ریزی کرد.آن موقع بود که فهمیدم بر خلاف ظاهرش ، بسیار‌عمیق بوده است و تا مغز استخوانم را درگیر کرده .نمی دانستم که باید چه کار کنم ، هر روز منتظر بودم که خوب بشود . زخم آنقدر عمیق بود که می دانستم حتی با خوب شدندش جایش تا روی بدنم می ماند اما خوب مهم نبود ، فکر می کردم وقتی با ان زخم در آینه به خود نگاه کنم بسیار باحال و کول به نظر خواهم رسید. مدتی گذشت که متوجه شدم تمام فکر و ذکرم شده آن زخم . دیگر به ناامیدی فکر نمیکردم ، اوضاع تغییر کرده بود و فکر کردن‌به روزی که آن زخم خوب بشود ، به من امید و روحیه  میداد . روز ها گذشتند و من به آن زخم بسیار عادت کرده بودم. دیگر زخم داشت خوب میشد ، روز های آخر بود و من مضطرب بودم. نمیخواستم دوباره به روز های قبل بازگردم و فقط رد آن زخم بر روی بدنم بماند. این اولین بار بود که چنین زخمی در بدنم پیدا شده بود و احتمالا دیگر هم چنین زخمی نسیبم نمی شد.

عفونت زخم از بین رفته بود و دهانه ی آن بسته شده بود اما هنوز از درون کامل خوب نشده بود. تا اینکه روزی کاملا ناگهانی و فی البداهه فکری به ذهنم رسید. آب دهان خود را قورت دادم و عزمم را جزم کردم.انگشتانم را رو زخم گذاشتم و با ترس لرز فراوان شروع به فشار دادن کردم. ابتدا پشیمان شدم ، اما به دلیلی که نمی دانم چه بود ، همچنان ادامه دادم. کم کم ، زخم دهان باز کرد و دوباره شروع به خون ریزی کرد. دردی توئم با لذتی وصف نشدنی من را متقاعد کرد به کار خود ادامه دهم. انگشتان خود را با تمام قدرت فشار دادم تا جایی که برخورد انگشتانم با استخوانم را احساس کردم. زخم دوباره شروع به خون ریزی کرد حتی بدتر از روز اولی که دهان باز کرده بود. سپس او را یه حال خود رها کردم ، بدون هیچ گونه بخیه زدن ، ضد عفونی کردن یا مسکن خوردن و منتظر روزی نشستم تا خوب بشود.

مدت ها گذشته است زخم همچنان با من است. نمی دانم زخم تا کنون چند بار خوب شده اما چیزی که می دانم این است که الان به شدت در حال خون ریزی است.

لکه ی نور یا آفتاب؟

احساس آن راننده ای را دارم که خواب آلود در حال رانندگی در تاریکی است.  چراغ های ماشنیش را گل  پوشانده است و دقیق نمی داند که کجاست. قبل از اینکه چراغ هایش را گل کامل بپوشاند تابلویی دیده بود که خبر از ورود او به بیابانی تاریک ، صعب العبور  و پر از موجودات خطرناک‌ میداد. در دور ترین نقطه ای که چشم او می بیند ، نوری بسیار ضعیف سو سو میزند و راننده مستقیم به سمت آن نور می راند. بنزین او رو به اتمام است اما او با بی توجهی فقط به جلو حرکت می کند. او دو راه دارد . یکی اینکه همچنان به حرکت خود به سمت نور ادامه دهد و ریسک تمام شدن بنزینش در وسط بیایان را به جان بخرد ، یا اینکه  جایی مناسب پیدا کند و شب را داخل ماشین سر‌کند تا فردا صبح با دید کامل راه را ادامه دهد. اما راننده به این فکر‌می کرد که لکه ی نور را در روشنایی روز گم خواهد کرد و حتی اگر در روشنایی روز راه را پیدا کند و از بیابان خارج شود ، دیگر هرگز فرصت اینکه لکه ی نور را پیدا کند را نحواهد داشت . او در بیابانی گم شده است اما با روشن شدن هوا این گم شدگی حتی بیشتر هم می شود.

اکنون مدتی است که در حال‌حرکت به سمت نور است ، اما نه تنها اصلا نزدیک شده است ، بلکه قطرات آخر بنزینش هم در حال سوختن هستند .

چرا وبلاگ ؟

بگذارید در اولین نوشته ام برایتان بگویم که چگونه کار منی که نوشتن همیشه برایم از سخت ترین کار ها بود اکنون به وبلاگ نویسی رسیده است. همیشه نیاز داشته ام که چیزی در ذهنم داشته باشم که بتوانم ذهنم را درگیرش کنم و شب و روز به آن فکر کنم. البته تازگی به این موضوع پی برده ام و قبلا این اتفاق همیشه به صورت ناخودآگاه رخ میداد. چیز های زیادی بوده اند که برای مدتی ذهن من را به شدت درگیر کرده اند ، مانند بازی ها ، انیمه و مانگا ، دین و مذهب ، فیلم و باشگاه و بسیاری چیزی های دیگر که برای مدت خاصی مدام در حال فکر کردن به آن ها بوده ام. برای مدتی بسیار در ذهنم پر رنگ بوده اند اما با گذشت زمان اهمیت آن ها برایم کمتر و کمتر شده. بعضی هایشان که دیگر اصلا برایم مهم نیستند اما بعضی هایشان بعد از گذشت مدت ها همچنان برایم جذاب هستند و ذهنم را بسیار درگیر می‌کنند .اما بوده اند زمان هایی که ذهنم کاملا خالی بوده است ، آن موقع است که تبدیل به آدمی بداخلاق و بی حوصله می شوم ، ذهنم به بیراهه می‌رود و پوچی دنیا بر من غلبه می‌کند! فکر کنم با همین توضیحات بتوانید حدس بزنید که احتمالا یه روز که بسیار بی حوصله بودم ، از روی ناچاری شروع به نوشتن کردم و نوشتن را بسیار جالب و سرگرم‌کننده یافتم. چند هفته پیش که برای اولین بار چیزی نوشتم ، تا ساعتی از بعد احساش آرامش خاصی می‌کردم . همان موقع بود که این فکر به ذهنم رسید که اگر نوشتن می‌تواند اینقدر آرامش بخش و لذت بخش باشد ، چرا نباید به این کار ادامه بدهم ؟
البته این که چرا در اوج بی‌کاری و بی‌حوصلگی ذهنم به سمت نوشتن و نه هر کار دیگری رفت هم دلیل دارد(؟) . بگذارید از تجربه چند هفتگی ام در نوشتن برایتان بگویم .اولین چیزی که فهمیدم این بود که هرکس چه حسی به نوشته هایش دارد و نوشته ها تا چه حد می‌توانند آینه ی ناخودآگاه من باشند. دومین چیزی که فهمیدم این بود هرگز سعی نکنم مطالبم را برای کسی بخوانم و از آن ها نظر بخواهم. سومین چیزی هم که فهمیدم این بود که هرگز به کسی نگویم فلان متن و نوشته ات را دوستش نداشتم .
و اینکه امید‌وارم بدانید برای کسی که هیچ‌وقت هیچ متن یا نوشته ای از خودش ننوشته ، داشتن غلط املایی و نگارشی عادی است. فکر کنم‌همین قدر برای پست اول کافی باشد ، بعدا باز هم برایتان از خودم می‌گویم.