پست نمی‌دونم چندمم

می‌خوام بگم نظر دادن راجب انسان ها خیلی کار راحتیه و گویا این طرز فکر که (( من آدم هارو می‌شناسم ) آرامش خاصی به بعضیا می‌ده . بیشترا واسه خودشون آدم هارو دسته بندی می‌کنن تو ذهنشون ، بعضیا با قومیت ، بعضیا با ملیت ، بعضیا با شهر ، یه عده با ماه تولد و ... . خلاصه هر کی واسه خودش یه معیار آدم شناسی داره ! اما سوالی که ذهنمو درگیر کرده اینه که چرا ما اینقدر داریم دیگران رو بشناسیم ؟ و اینکه نصف اونقدری که دیگران رو نگاه می‌کنیم ، خودمون رو برانداز کردیم تاحالا؟ تا حالا به خودتون نگاه کردین تا سعی کنید خودتون رو بیشتر بشناسین ؟ 

می‌خوام انسان شناسی به اندازه ی خودش پیچیده هست اما چیزی که واسه من جالب تره خود شناسیه ‌. از نتایجی که بهش رسیدم اینه که ما با اون جیزی که فکر می‌کنیم هستیم خیلی فرق داریم .  اونطوری که فکر می‌کنیم در بعضی شرایط ها عکس العمل نشون خواهیم داد  نیستیم . گاهی فقط کافیه که در موقیعتش قرار بگیریم ،  بعد از یه تصمیم اشتباه و زیر پا گذاشتن تصویری که از خودمون داشتیم ، یهو به خودمون میایم و می‌بینیم دقیقا به اون آدمی تبدیل شدیم که ازش فراری بودیم . می‌خوام بگم حتی به خود آدم هم اعتمادی نیست ، حتی خودمون رو نمی‌تونیم درست بشناسیم ، اونوقت هنوز با دیدت بعضی جیزا از بقیه سوپرایز می‌شیم !

پ.ن: باور کنید خودمم نمی‌دونم حرف حساب این پست چیه.